Waarschuwing; lezen op eigen risico, laaaaaaang verhaal (met veel plaatjes). ;-)
Al een tijdje stond de trip op onze (Captain Ger en mijzelf) planning; minimaal 300 nautical miles weg van NZPP airport. Geen rondje van 300NM, maar rechte lijn afstand.
Het idee was om richting het noorden te vliegen via de vliegvelden New Plymouth, Raglan en Parakai naar eindbestemming Whangarei, een stukje boven Auckland. Gave trip met erg leuke tussenstops.
Maar net als in Nederland is er de eeuwige spelbreker; het weer. En dat we deze trip in de lokale winter wilden vliegen hielp ook niet erg mee. Iedere keer wanneer het geplande weekend eraan kwam lag er wel een depressie boven het land, of was het fronten feest. No go dus.
Maar, de aanhouders winnen en deze keer leek er zowaar een dikke vette H boven Nieuw Zeeland te blijven liggen gedurende het weekend.
Echter, toen het weekend naderde bleek dat inderdaad wel het geval, maar met uitzondering van alles ten noorden van Auckland. Crap.
Maar ja, de rest van het land leek prachtig te worden, dus vliegen gingen we! Ger stelde voor dat we wellicht die 300NM wel naar het zuiden konden vliegen, over het zuider-eiland. Gaaf natuurlijk, want dat zou voor mij de eerste keer worden (Cook Strait oversteken en vliegen over het zuider eiland).
Zo gezegd zo gedaan. Ger flanste snel een nieuwe route in elkaar; stops in Kaikoura, Christchurch en dan door naar Mosgiel, een klein plaatsje aan de rand van de stad Dunedin.
Zaterdagochtend vroeg begonnen we aan de voorbereiding voor vertrek vanaf het thuisveld Paraparaumu (spreek uit als para-para-umu). De ZK-KAL, een mooie Cessna 172 met G1000 avionics en auto-pilot stond tot onze beschikking de komende twee dagen. De heenreis zou Ger voor z'n rekening nemen, ik zou dag twee terugvliegen. Bianc ging gezellig mee als self loading cargo.
Er stond flink wat wind en de voorspelde ochtend bewolking was in vol ornaat aanwezig. Tanken, pre-flight, flightplan, instappen en wegwezen; gas op die lollie. Direct na takeoff merkten we goed het effect van de harde wind over de omringende heuvels en bergen; lekker wat turbulentie. Af en toe vlogen we door een niet voorspeld buitje, terwijl we Cook Strait overstaken. Kist ook weer gewassen, prima.
Eenmaal aan de overkant gekomen besloten we de kustlijn te volgen want er was niet echt ruimte om te klimmen en over land te gaan vliegen (iets met heuvels enzo). En vliegen langs een kustlijn meestal geen straf qua scenery.
Naarmate we verder naar het zuiden vlogen werden de buien minder en het zicht beter. En het uitzicht steeds mooier...
Stop 1; Kaikoura. Bekend om de mooie ligging tussen zee en bergen en om de whale watching die je daar kunt doen. Op het vliegveld zitten dan ook een paar bedrijven waarvandaan je met vliegtuig of heli op zoek kunt gaan naar walvissen.
Een jaar geleden kwam Kaikoura echter ook anders in het nieuws; een flinke aardbeving (
https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardbeving_Kaikoura_2016).
De aardbeving sloopte zo'n beetje alle toegangswegen naar het plaatsje, dat daardoor afgesneden werd van de buitenwereld. Het was alleen nog bereikbaar per boot en... vliegtuig. Het was toen ook een drukte van jewelste daar. Levensmiddelen in, toeristen uit.
Maar vandaag was het rustig. Ger wist de Cessna na een eerste afgebroken landing (wegens te laag gelegen baan) keurig op het relatief smalle baantje te zetten, waarna er na ons nog twee kisten landden. Bij de tweede poging lag de baan overigens overduidelijk hoger. 😉
Het landingsgeld (10 NZ dollar, iets meer dan 6 euro) konden we betalen in het shabby kantoor van één van de lokale vliegbedrijven.
Verder weinig te beleven in dat hok, dus na een plaspauze en aanbreken van meegebrachte proviant tijd voor de volgende leg.
Na takeoff vlogen we over de baai om onze weg langs de kust te vervolgen. Walvissen hebben we niet gezien, maar wel dolfijnen. Een heuleboel zelfs. Gaaf om te zien van bovenaf, maar best lastig om te spotten (en op de foto te zetten).
Het weer werd steeds mooier terwijl we richting Christchurch vlogen. NZ heeft veel vliegvelden in allerlei formaat maar Auckland, Wellington en Christchurch zijn de grootsten. Gecontroleerde, drukke velden.
Christchurch (CHCH) heeft een aantal vastgestelde arrival en departure routes, net als Rotterdam. Vanuit onze richting was de Southbrook arrival de meest logische. Easy peasy; aanmelden, aanvliegen op waypoint Southbrook, ten westen blijven van de lijn Southbrook-Pylons en bij waypoint Pylons positie melden, 1500ft or below. We kregen baan 02, de grote jongensbaan; ruim 3km lang en 45 meter breed. Past net met een Cessna. 😁
Na een nette touchdown eraf bij taxiway Echo voor een korte rit naar de lokale vliegclub, waar ook het tankeiland is.
De club was... dicht. Niemand aanwezig. Nada. Noppes. We wilden daar wat lunchen, maar ook dat ging 'm niet worden. De meegenomen proviant kwam weer goed van pas. We missen wat dat betreft wel de restaurantjes die vrijwel op elk veld in NL te vinden zijn. Tijdens de geïmproviseerde crackers-met-water lunch wel uitzicht op het drukke vliegverkeer van CHCH, met talloze regionale turboprops, airbussen en zelfs een heuse militaire
C17 in takeoff. Imposant kreng is het.
Tijd voor de volgende en tevens laatste leg van vandaag naar Dunedin. En de langste, ongeveer 2 uur.
Kist bijtanken, ATIS uitluisteren, Ground oproepen (ow, er is ook een Delivery), taxi naar de baandrempel en... wachten. Kist landen. Kist vertrekken. Kisten landen. Kist... nou ja, kist, flatgebouw landen. Erg indrukwekkend als er zo'n A380 voor je neus voorbij raast. Zal er op afstand grappig hebben uitgezien, onze kleine Cessna naast die enorme Airbus.
Uiteindelijk mochten we oplijnen, in afwachting van de Wake Turbulence timer van de tower. Na drie minuten mochten we weg met een early left turn richting waypoint West-Junction (departure route). Nog even de koers wat verleggen voor een inbound kist op ILS en een klein stukje door de CTR uit. Done and dusted!
Het stuk tussen CHCH en Dunedin langs de kust is saai te noemen. Best wel saai zelfs. Het is er volledig vlak en na aan half uur lijkt elk stukje kust op elkaar. Af en toe prikt er een rivier doorheen en dat maakt het dan weer even bijzonder.
Het zicht naar rechts, waar de Alpen liggen, werd geblokkeerd door een flinke wolkenband. Pas bij Dunedin werd het weer een beetje interessant qua omgeving.
Dunedin ligt aan de kust én aan het einde van een fraaie baai. Ger stelde voor om via die baai te vliegen, op zo'n 1000 voet. En dat was geen verkeerd voorstel. Gave aanvliegroute die je meteen over de stad brengt, die nog best groot is.
Heuveltje over en dan zie je het lokale GA vliegveldje, Taieri (spreek uit als Tajerie). Twee grasbanen en een gyrocopter in het circuit.
Na een wederom keurige landing parkeerde Ger de Tjessna voor de deur van de lokale vliegclub. 10 dollar in een envelopje in de courtesy box en een taxi naar de stad besteld. Klaar voor vandaag, moe maar heel voldaan.
Note to self; Bella Vista motel Dunedin, niks Bella aan dat Vista. Tenzij je van het uithangbord en vette lucht van de KFC houdt.
De volgende dag was ik aan de beurt als vliegtuigbestuurder. Tijdens ons bezoek aan de CAA vorige week had iemand er een andere grappige benaming voor; control column actuator. Die moest even inzinken.
Anyhoe, de METAR zag er niet zo positief uit deze ochtend. Overcast op 700 voet, mist en zicht van max 5km. 700 voet was niet genoeg om de heuvels over te komen, we zaten letterlijk klem. Wachten dan maar, want de mistige bewolking zou moeten wegbranden volgens de TAF. Na 1,5 tijdrekken moesten we ons motel uit (he wat jammer nou) en bestelden we een taxi naar het veld. Het horizontale zicht ging hard vooruit, maar die overcast op inmiddels 900 voet was hardnekkig.
Ter plekke aangekomen de kist getankt en klaar gemaakt voor vertrek. Er waren wat locals aan het vliegen, dus we besloten aan één van die mannen advies te vragen. Volgens hem konden we zeker wel vertrekken in de richting waarin we wilden en intussen gaf de METAR 1300 voet als cloudbase aan. Voldoende, dus instappen en wegwezen!
Na takeoff zagen we al direct dat het veilig ging lukken en vlogen na het passeren van de heuvels eerst een stukje via de kust en daarna weer door de baai. Linksaf naar het noorden, op weg maar Timaru, een regionaal veldje ten zuiden van CHCH.
Het wolkendek was goed aanwezig, waardoor we op een gegeven moment terug naar 600-700 voet moesten. Maar omdat we langs de kust vlogen was dat geen enkel probleem. Geen cumulus granutus in de weg en honderden kilometers alternatieve runway; het strand.
Timaru is een ongecontroleerd GA vliegveldje, waar wel zo af en toen een turboprop van Air New Zealand komt. De terminal gaat dan even open voor afhandeling, en daarna meteen weer dicht. Toen we aankwamen stond er een ATR op de baan klaar voor vertrek, maar die was long gone toen we in het circuit kwamen.
We hadden geleerd van de vorige dag en die ochtend in Dunedin lunch gescoord bij een bakkerij in de buurt van het motel. Er stond een picknick tafel in de zon aan de zijkant van een oude hangaar, lunchplek gevonden!
Na een klein uurtje was het weer tijd om verder te gaan, route op 3000 voet gepland door de TMA van CHCH, met een laatste tussenlanding op Kaikoura. We wilden eigenlijk via Hamner Springs, maar daar is geen AVGAS peut beschikbaar. De transit door de TMA ging zonder problemen en we mochten zelfs wat hoger gaan vliegen om van de convectie turbulentie af te komen. Mooi zicht op de Alpen links van ons.
Bij Kaikoura was het druk. Paar whalewatch kisten in de lucht, vliegtuigen en een heli. Veel positie reporting op de radio, af en toe in onverstaanbaar plat kiwi accent. Goed opletten dus.
Deze keer was de baan in gebruik in de andere richting, wat een onwijs gave approach tot gevolg heeft. Komt uitgebreid aan bod in de video die in de maak is. ;-)
Het andere lokale vliegbedrijf was nu open en die hadden het goed voor elkaar. Mooi gebouw met dito vriendelijkheid.
Drankje en ijsje waren welkom. Ondertussen kijken naar een h
eli die met een sling in de weer was...
De laatste leg terug naar huis besloten we hoog te vliegen op zo'n 7000 voet door de TMA van Wellington. Bijkomend voordeel is dat je prachtig zicht hebt op de Kaikoura range (op de heenweg niet gezien door de vele bewolking) en de Marlborough Sounds. Wat is het landschap prachtig van die hoogte. We konden er geen genoeg van krijgen.
Boven de Cook Strait weer in de daling van 7000 naar 2000 voet om zo bij Kapiti Island aan te komen, het laatste waypoint van deze trip.
Harde wind op NZPP maar gelukkig met maar 10 graden cross, wel fijn na zo'n hele dag vliegen waar je best moe van wordt. Flink werken op final, maar veilig terug op onze homebase.
Wat een trip, dat smaakt naar veel meer!
Uiteraard heeft de GoPro meegelopen voor de bewegende beelden, resultaat volgt!
Gegroet, de crew:
Posts
