1661 KM (897NM)

Dat is de afstand hebben we afgelegd tijdens de 3 daagse Club2009 vlucht vorig weekend. Met drie vliegtuigen en negen vliegers zijn we via Frankrijk naar de Engelse kanaal eilanden gevlogen...

Waarschuwing: lang verhaal, alleen lezen op eigen risico!  ;-)

Een paar maanden geleden stelde Arjan voor de planning in gang te zetten voor de jaarlijkse buitenland vlucht met Club2009. Het is altijd een hoop geregel en gedoe, dus op tijd beginnen is wel belangrijk. We zouden vertrekken op donderdag 29 september en weer terugkomen op 1 oktober. De week erna stond als backup datum gereserveerd.

We hadden een aantal vliegtuigen gereserveerd en na wat discussie op het Club2009 forum bleven er negen mensen over die mee wilden. De kist indeling was nog best even lastig. We hebben een hoop verschillende vliegtuigen op de club en niet iedereen vliegt elk type. Daarnaast hebben mensen natuurlijk ook voorkeur voor vliegtuig types dus het was wat puzzelen. Maar door een last minute checkout van Pieter op de Piper Warrior en wat heen en weer geschuif kwam het goed. Wieke, Eric en José vlogen met de Robin DR40 PH-SVT, Mark, Manuel en Pieter vlogen met de Piper Warrior PH-VSY, en Oscar, Arjan en ik namen de Cessna172 PH-VZV mee.

Wat altijd spannend is, zeker bij een meerdaagse trip, is het weer. Is het niet alleen goed op de dag van vertrek, maar kunnen we drie dagen later ook terug? Maar in dit geval was er niets aan de hand. Sterker nog, de warmste dag in oktober ooit werd genoteerd. Het was gewoon zomer! Perfect voor een mooie vlucht richting het zuiden.

Donderdag:
Omdat de PH-VZV ergens anders op het vliegveld staat had ik om 08:30 met Arjan afgesproken bij de club zodat hij me dan even naar de kist zou brengen, die ik vervolgens naar de club zou taxiën. Het was nog erg rustig op de club rond die tijd, geen activiteit.

Arjan zette me af bij poort 19, waar ik snel door de security heen kon. De Cessna172 stond achter een Cirrus in de hangaar, dus ik moest eerst wat sleepwerk verrichten voordat ik ons vervoermiddel voor de komende drie dagen op het platform kon zetten. Ik belde het Jetcenter om de tankauto te bestellen, want er mocht wel wat brandstof in. Die was er vrij snel, maar de chauffeur meldde wel dat ik geluk had omdat het vandaag erg druk was. Ik wist dat de SVT (ook een diesel kist) ook nog moest tanken dus ik belde meteen met Arjan zodat hij de vliegers van de SVT een heads-up kon geven. Een vliegtuig doet het toch beter met wat peut in de tanks.

25 liter en een kwartiertje later parkeerde ik de VZV bij de club. Tijd voor de laatste voorbereidingen en inladen van de bagage.

Bue skies

Tegen half elf was iedereen klaar voor vertrek en begonnen we aan de boarding procedure.  ;-)

De eindbestemming van deze eerste dag was het Franse Dinard (LFRD), via St. Omer (LFQN) en Deauville (LFRG). Het beloofde weer was er; stralende zon en geen wolkje aan de hemel!

Vanuit de PH-SVT tijdens take-off EHRD

Ik vloog de eerste leg naar St. Omer via Hotel, HSD, COA en daarna via Brugge en Torhout DCT LFQN. We klommen naar 3000 voet waar de lucht erg rustig was. Not a ripple! 

We verlieten het Nederlandse luchtruim en maakten contact met Oostende approach om door de Oostende TMA te vliegen. Koksijde was niet actief, dus we konden zo door naar onze eerste stop, waar we na 1u20 aankwamen.

Dit vliegveld heeft geen toren en er wordt alleen air-to-air (Multicom) met elkaar gesproken. En, alleen in het Frans. Dus. Handig als je geen Frans spreekt, maar wel de internationale luchtvaart taal, Engels. Maar daar hebben de Fransen nogal maling aan. Arjan had een lijstje met Franse terminologie m.b.t. het melden van posities, wat we gebruikten om onze positie te melden. Zo kwamen er we wel.

De landing was nog wel interessant. De baan is (relatief) kort en ik had nog vrij veel hoogte op final. De landingssnelheid was een tikkie (understatement) te hoog, waardoor ik toch wel een groot deel van de baan nodig had om tot stilstand te komen. Maar zonder onderdelen verloren te hebben (denk ik) parkeerden we als laatste voor het clubhuis van de lokale Franse vliegclub.

Er was een restaurantje om de hoek (gevonden door onze eigen food-spotter Manuel) waar we terecht konden voor een 3 gangen lunch. Over Weight and Balance gesproken zeg. Daarna werd het alweer tijd voor leg 2 naar Deauville. De VZV crew aan de voorbereiding...

Bye bye St Omer

De tweede leg werd gevlogen door captain A. Simons. Het werd een mooie vlucht gedeeltelijk langs de Franse kust. Prachtige uitzicht hadden we van bovenaf, geholpen door het briljante weer natuurlijk.

Direct na vertrek van St. Omer bleek dat de VSY problemen had met één van de radio's. Ze riepen Lille info op, maar hoorden het antwoord niet. Dat leidde natuurlijk tot wat grappige situaties, maar handig is anders. Oscar (die co was) kon wel contact krijgen op de 'klets' frequentie (123.45MHz) en meldde aan Lille dat wij ze wel konden bereiken. Kort daarna schakelde de VSY over naar de andere radio waarna alles weer goed ging. De tweede radio bleek later op magische wijze toch ook weer gewoon te werken. ;-)

De tweede tussenstop was gepland op Deauville. Volgens de kaarten een redelijk vliegveld met alle faciliteiten. Tijdens het laatste stukje was er wat misverstand tussen de crew van de VSY en Deauville  tower. Best lastig als tower denkt dat je ergens anders zit en je al clearance geeft voor downwind als je net de CTR binnenvliegt. Maar met de Franse slag kwam het goed en korte tijd later stonden we allemaal veilig op het vliegveld.

VZV final runway one-two

Terwijl we uitstapten zagen we een groepje mensen gehuld in gele hesjes onze kant oplopen. De SVT was als eerste geland en het bleek dat de vliegers van de SVT er zodanig onguur uitzagen dat de Franse overheid het nodig vond deze mensen vol-le-dig te controleren.We kwamen per slot van rekening uit dat verdorven land genaamd Nederland. We hoorden nog geluiden van latex handschoenen terwijl we wegvluchtte naar de terminal...

Die terminal bleek overigens uitgestorven. Er was een restaurant, maar dat was dicht. Er werd wat kleingeld bij elkaar gesprokkeld om een flesje water uit een automaat te halen.

Er bleek geen crew room, dus voorbereiding voor de laatste leg moest ergens anders gedaan worden. Al met al een beetje troosteloos.

De diesel kisten hadden wat behoefte aan extra brandstof, dus even vragen naar hoe dat werkt. Na verbaasde blikken (ja, echt JetA1 in een Cessna) kregen we instructie om naar het platform te taxiën om daar te tanken. Aan de andere kant van het terrein werd een tankwagen proestend tot leven gewekt om de vliegtuigen te voorzien van energiedrank.

Toen de tankwagen voor onze Cessna stond hadden Oscar en ik tegelijkertijd de ingeving om de deuren snel dicht te doen. Bij een Cessna zitten de tanks aan de bovenkant in de vleugels en we hadden al 'ns iets gehoord over een tank incidentje. En die ingeving was maar goed ook...

Het spuitstuk werd in de linkervleugel gehangen en de diesel stroomde op hoog tempo de vleugel in. Iets te hoog tempo want toen de tank bijna vol was spoot het eruit, vol over de vleugel heen. Het liep aan alle kanten de vleugel af en het was zelfs door de deur naar binnen gelopen, de cabine in.  Op deze foto is de plas peut onder het vliegtuig te zien.

Dus, maar even poetsen voordat we verder gingen, want stinken doet dat spul wel.Gelukkig kwamen ze met een rol papier aanzetten en hadden wij zelf wat schoonmaak materiaal aan boord. Het kostte even wat moeite, maar toen was het ergste weer weg. Oscar diende per telefoon vliegplannen in bij iemand die het Engels amper machtig was and off we went!

De derde leg, gevlogen door Oscar, bracht ons langs de Normandische kust met al die beladen stranden uit de tweede wereld oorlog, zoals Omaha beach, Utah beach enz. Wederom prachtig om te zien, maar we bedachten ons wel wat hier allemaal gebeurd was 65 jaar geleden. Daarbij waren we zwaar onder de invloed van de diesel dampen, wat extra aanzette.

Even later draaide Oscar de neus van het vliegtuig naar links in de richting van Granville, waar we overheen zouden vliegen op weg naar Dinard. Bij Granville werden we nog gewaarschuwd voor opstijgend verkeer wat we snel in de smiezen hadden. Aan de rechterkant konden we in de verte al de kanaal eilanden zien liggen. Links zagen we Mont Saint-Michel, met dat soms-half-onderwater- klooster.

We werden door de verkeersleiding overgezet op Dinard approach voor nadering naar het vliegveld. We vlogen langs Saint Malo naar het vliegveld, waar het zo te horen ook erg rustig was. We kregen snel toestemming om te landen en korte tijd later stond alles aan de grond.

Mark vond het wel goed zo, welterusten!

De kisten werden uitgeladen en vastgemaakt aan de grond, just in case. Met die Global Warming weet je het maar nooit. De landing moesten we bij vertrek betalen, dus we konden naar de terminal opzoek naar een taxi om ons naar het hotel te brengen, dat door regelneef José v.t.v. geboekt was.
Mark bleek verbluffend goed Frans te spreken, dus hij kreeg de opdracht taxi's te regelen. Net buiten de terminal hingen borden met telefoonnummers, dus bellen maar. Twintig minuten later kwamen we aan in het hotel wat prima geregeld was, we werden verwacht. De kamers werden verdeeld en we spraken af snel even op te frissen want we hadden honger! Het was inmiddels ook al 19:30 en na zo'n intensieve vliegdag lust je dan wel wat, ondanks de 3 gangen lunch.

Per taxi reden we naar St Malo, een erg leuk typisch Frans stadje. Ik kreeg spontaan de melodie van Alo Alo in mijn hoofd terwijl we op zoek gingen naar een leuk restaurantje. Er was genoeg keuze daar en al snel vonden we een tafel groot genoeg voor ons allemaal. Food!

Vrijdag:
Om 08:00 zat de hele club aan het ontbijt. Het was wederom fantastisch weer, het kon eigenlijk niet beter. Na het wegwerken van wat croissants, toast, thee en koffie werd de boel aan kant geschoven waarna de tafel omgetoverd werd tot planning tafel. Kaarten, laptops en GPS systemen all over the place. The TAF's zagen er top uit, geen plukje bewolking of spatje regen.

Sinds 1 januari 2011 was het nodig v.t.v. speciale clearance aan te vragen als je naar de eilanden wilde vliegen. Maar toevallig was dat op 15 september weer komen te vervallen, dus we hoefden alleen nog maar vliegplannen in te dienen. Pieter deed dat via Olivia, de Franse site voor VFR vliegers.
We wilden vanaf Dinard nog een stukje langs de kust vliegen om dan via Isle de Brehat de oversteek te wagen naar Guernsey, onze eerste stop van vandaag. Volgens deze site moet je dan via Les Roche Douvres
lighthouse (ROCHE) vliegen qua route. De coördinaten werden ingevoerd als route punt zodat 'ie met GPS makkelijk te vinden zou zijn. VFR navigeren boven water is toch wat lastig.  ;-).
Mark bestelde weer een paar taxi's om ons naar het vliegveld te brengen. Off we go!

We waren in no time op het vliegveld waar we snel door de security heen geleid werden. Eerst de vliegers, daarna de passagiers. Paspoorten laten zien, per vliegtuig. Daarna de vliegtuigen weer ontdoen van de grond ankers en de boel inladen. De leg zou de eerste over water zijn, dus deden we de meegebrachte zwemvesten aan. De SVT vertrok als eerste, daarna wij met in het kielzog de VSY.
Het was een mooi stukje vliegen langs de kust. Oscar vloog deze leg met Arjan als Co, dus tijd zat om uit het raam te kijken...

We werden allemaal nog gewaarschuwd voor 'low flying traffic without transponder or radio contact'. Bleek een grote militaire heli te zijn die we even later onder ons zagen. Niets aan de hand, zat ruim voldoende hoogte tussen.
Bij Isle de Brehat aangekomen een extra blik op de instrumenten om vervolgens koers richting Guernsey te zetten.

Isle de Brehat

Het zicht was niet kraakhelder, maar we zagen al snel de schim van Jersey aan onze rechterzijde. Kort daarna vonden we de vuurtoren, ons route punt midden op zee. Dit markeerde de klasse A airspace waar we daarna in zouden vliegen.

We hadden inmiddels contact met Guernsey approach. Wat een verademing is dat zeg, Engelse ATC. Zeker als je vanuit Frankrijk komt klinkt dat zo enorm professioneel. Ze zijn zeer behulpzaam en zorgen ervoor dat ze precies weten waar je zit en wat ze van je verlangen. Helemaal top.
Na een extra orbit (even ruimte maken voor commercieel verkeer) mochten we door voor een direct base runway 09. Oscar zette de rechterbocht in om op te lijnen met de baan.

Vlak voor de landing, Final 09...

Na de landing mochten we parkeren op het gras bij de andere GA toestellen. Ladies and Gentlemen, we have arrived!

Het vliegveld is redelijk groot, vergelijkbaar met Rotterdam. Er vliegt veel commercieel verkeer, waaronder de Island Hoppers. We vonden onze weg naar het havenkantoor waar we de landing konden betalen. We konden daar ook een formuliertje invullen voor de volgende vlucht, naar Alderney.
Toen we dat gedaan hadden werden we door de beveiliging via een hek doorgelaten zodat we naar de moderne terminal konden lopen. Daar was boven een prima restaurant/bar te vinden waar we wat te drinken namen met uitzicht op het platform.

Het werd weer tijd voor de volgende vlucht, een korte hop naar Alderney, het kleinste van de drie eilanden.
Ik zou deze leg vliegen met Oscar als Co.
Het was een korte vlucht, volgens de tacho zelfs maar 12 minuten. Het is wel een gaaf gezicht om zo op een eiland af te vliegen dat lekker prominent uitsteekt boven de golven. Wel wat anders dan Texel.

Tijdens de daalvlucht had ik een redelijk steady crosswind, die veranderde toen we de kustlijn overgingen. Toen werd het wat turbulenter en veranderde de richting ook iets. Tijdens touchdown kregen we nog een windvlaagje te voortduren waardoor ik flink moest corrigeren met het roer. Maar we waren gearriveerd.
Er stonden een boel vliegtuigen op het gras.

Op het platform wat van deze eigenaardige dingen.

Manuel deed nog een perfecte imitatie van een postzak in de bagage ruimte van het vliegveld, voordat we lopend naar de enige pub in het dorp vertrokken.

Dat was overigens geweldig. De eigenaar van die pub was Duits en de bardame was van Italiaanse afkomst, al hadden we dat niet direct in de gaten. Boven de bar hing een tekst: 'don't mention the war'.

Dat werd natuurlijk meteen onderwerp van gesprek! De bardame noemde iedereen 'love', totdat Manuel begon over iets met schapen. Ik zal je er verder niet mee lastig vallen, maar gelachen werd er wel.
Negen Fish and Chips werden besteld en verorberd. Erg lekker, supergoeie vis. Het juiste voedsel op de juiste plek. Life is good.
Nog even gedag zeggen (twee zoenen per persoon!) en daar gingen we weer, voor de laatste vlucht naar Jersey...

De wind was een beetje aangetrokken en voor ons zagen we de SVT vertrekken. Die kreeg plots wat klappen te verwerken, dus Captain Arjan was gewaarschuwd. Ik vloog Co en mocht me met de radio bemoeien.

De vlucht naar Jersey, het grootste eiland van de drie, duurde een half uurtje. We mochten niet hoger dan 1000 voet, dus we zaten maar op zo'n 300 meter boven het water. Niet veel tijd om te handelen als er iets met de motor zou gebeuren. We hoorden nog een leuke call van de VSY, die de QNH voor Squawk aanhoorde. De SVT werd met vectors via een kluitje het riet in gestuurd voordat ze naar de baan geleid werden. Wij daarentegen kregen vrij snel toestemming om het vliegveld aan te vliegen via de North West corner en moesten melden als we visual waren.

Final runway 09...

















Met een mooie landing zette Arjan de Cessna aan de grond. We mochten taxiën naar het terrein van de Jersey Aero Club (JAC) waar we mochten parkeren.

Zij (JAC) doen ook de afhandeling van bezoekend GA verkeer. Goeie deal hebben die gasten daar. Mooi clubhuis en al het kleine GA verkeer gaat door hun deuren. De meneer achter de ops balie was erg behulpzaam. Engelsen en vliegen gaat goed samen.
José regelde ter plekke een hotel voor de nacht en met twee taxi's vertrokken we naar ons verblijf.

'S avonds gingen we naar St Helier wat een beetje tegenviel. Bij elkaar geraapte architectuur en lang niet zo veel terrasjes als we hadden verwacht. Uiteindelijk belandden we bij een Griek op het terras waar we op het nippertje nog wat te weten konden bestellen. Hoppa!

Zaterdag:
Alweer de laatste dag van de trip, tijd om huiswaarts te keren. Ook nu weer in drie legs, dwars door Frankrijk. We hadden weer om 08:00 afgesproken te ontbijten, wat achteraf misschien niet zo slim was. Als je naar de kanaal eilanden gaat krijg je er een uurtje bij, die je natuurlijk weer verliest als je weer vertrekt.
We werkten de Continental en Englisch breakfasts naar binnen waarna we taxi's wilden bestellen. Maar, die waren een beetje druk, dus we konden er maar één krijgen,. Die moest dan wel 3x rijden om ons allemaal op het veld te krijgen. Vliegers dus als eerste, zodat zij alvast konden beginnen met de voorbereiding van de eerste leg, in ons geval Arjan.
Na 45 minuten was iedereen in het JAC clubhuis. Het was er druk, want ze hadden uitgerekend vandaag het equivalent van een Hoogvliegersdag. Vliegen met zieke kinderen dus.
De meneer achter de ops desk was weer zeer behulpzaam zodat alles redelijk soepel verliep. En het weer zat mee, voor de derde dag op rij.

De VSY en wij besloten te tanken, de SVT wilde dat later doen in Merville. AVGAS werd aan de deur bezorgd, maar voor JetA1 moesten we taxiën naar het platform.

We betaalden een hoeveelheid brandstof vooruit, zodat we daarna meteen wegkonden.
We mochten parkeren naast een mooie Falcon in afwachting van de tankwagen.

Na een paar minuten vroegen we ons af hoe de meneer van de tankwagen zou weten dat wij hier zouden staan. Jersey Tower reageerde al enigszins verbaasd dat de JetA1 nodig hadden, dus die had ze zeker niet gewaarschuwd. Voor de zekerheid belde ik maar even met de ops meneer van de JAC om te vragen hoe en wat. Maar die meldde dat hij de tankwagen had gebeld toen hij ons weg zag taxiën. Wat een service!
Binnen een paar minuten stond 'ie dan ook voor onze neus.

Na het tanken stapten we snel in voor de eerste vlucht. Het zou krap worden qua tijd, zeker als we onderweg nog ergens wilden lunchen.

Na take-off vlogen we een vrijwel directe route naar het eerste veld Bernay (LFPD). Arjan klom naar FL75 voor een mooi uitzicht en koele lucht. Het duurt even voor je daar bent, maar dan heb je ook wat.

Na een poosje begonnen we een high speed descent naar Bernay om wat tijd terug te winnen. Met 135 knots naar beneden gaat best lekker. Bernay kent ook geen toren, dus weer Multicom kletsen. Ik spreek geen woord Frans, dus dat moet hilarisch geklonken hebben. Qui!

Het was een dooie boel daar. Weinig activiteit, maar ook niets te krijgen. Gelukkig hadden we water meegenomen. Voorbereiden en weer wegwezen!

Ik diende drie vliegplannen in bij de Franse FIO, per telefoon. Dat kostte ff wat tijd, maar lukte uiteindelijk wel.
De tweede leg naar Merville (LFQT) mocht ik vliegen. Anderhalf uur over het Franse landschap, dat toch wel veel op elkaar lijkt in die regio. We vlogen over de Seine op 2500 voet, met aan onze rechterzijde de SVT, die ons langzaam inhaalde.

Merville is een gecontroleerd veld, dus Co Oscar nam contact op met Merville tower. We wilden netjes via een voorgeschreven route de CTR in, maar de tower controller had overduidelijk voorkeur voor niet alleen de Franse taal, maar ook voor Franse vliegers. Het kostte ons  nogal wat moeite toestemming te krijgen om aan de approach te beginnen, tot op het punt dat ik beloofde de controller persoonlijk op z'n Haags voor z'n bek te meppen. ;-)  Maar we kregen toestemming om te landen en taxieden naar het GA platform.

De Cessna had genoeg brandstof voor de laatste leg naar huis, de VSY ook. Maar de SVT moest tanken.
Dat kon daar ook, maar op zaterdag accepteerden ze geen cash en verder alleen maar een lokale tank kaart. En daar sta je dan..

Wieke ging bij een lokale club kijken of ze wat konden regelen. In de tussentijd zouden wij naar de andere kant van het vliegveld taxiën om wat te gaan eten in het mooie nieuwe restaurant. Dat dus dicht was. Zucht.
No go dus.

Er zat niet veel anders op dan door te gaan zonder iets te eten, want de tijd begon wat te dringen.Er was te weinig tijd om uitgebreid het dorp in te gaan. Daarbij was er ook nog de uitdaging van het tanken voor de SVT. Wieke had iemand gevonden die wist dat een lokale clubkist ook op JetA1 vloog en die had een tankpas. Maar, die kist was aan het vliegen. Wachten dus.

De VSY en wij besloten alvast te vertrekken, maar net na take-off hoorden we de SVT al opstarten. All is well....

De laatste leg naar EHRD werd gevlogen door Oscar, Arjan als Co. Ik kon dus lekker achterin hangen, genietend van het uitzicht. We werden vermaakt door de controller van Brussels info, die in alle hectiek de rust er goed in wist te houden. Die kerel had het goed onder controle!
We vlogen op 3000 voet over Kortrijk (EBKT) heen...

Niet lang daarna namen we afscheid van Brussels info en hadden we weer contact met Nederland.
Even na 18:00 lokale tijd zette Oscar de VZV aan de grond, daarmee de trip tot een goed einde brengend.

Deze tocht was erg leerzaam, leuk en super gezellig. We hebben veel gelachen om de meest onbenullige onderwerpen, zoals het hoort als er negen vliegers op stap zijn.

Heren, het was een eer met u te mogen vliegen. Tot de volgende keer....

Track