Korte vlucht, lang verhaal (gestrand in Duitsland...)

Een tijdje geleden hadden we met het vaste clubje VCR vliegers (club2009) een plannetje gemaakt om een dagje te gaan vliegen van Rotterdam naar Aachen en Cerfontaine. Aachen heeft een leuke korte baan en met Cerfontaine erbij konden we een mooie driehoek maken, zodat we met drie vliegers per toestel ieder een leg konden vliegen.

De eerste keer dat we deze vlucht wilden plannen gooide het weer roet in het eten. De tweede keer was afgelopen zaterdag, maar ook deze keer ging het niet lukken. Volgens de meteo zouden de zuidelijke vliegvelden last krijgen van buien met sneeuw, slecht zicht en laaghangende bewolking. Met daar bij freezing fog als kers op de taart. No go dus.
Maar richting het noorden en oosten zou het wel goed te doen moeten zijn. Tijdens een heuse conference call op vrijdagavond werd een alternatief plannetje gesmeed; van Rotterdam naar Oostwold (Groningen), dan naar Dinslaken (EDLD, Duitsland) en aan het einde van de dag weer terug.
De meteo gaf aan dat er mooi weer vanuit het noorden zou komen, dus dat moest helemaal goedkomen.

Dus nieuwe Jeppesen vliegveld kaartjes printen en routes uitzetten. Ik zou met Mark en Wieke in de PH-WKB gaan vliegen. Bekende crew, want zo zijn we vorig jaar ook naar Tjechië gevlogen. Dat was toen erg goed bevallen, dus helemaal top. Wieke zou de eerste leg doen, ik de tweede en Mark de homebound leg.

Zaterdagochtend vroeg op, want al om 08:15 richting club. Tijdens het ontbijt keek ik op buienradar en zag flink wat vervelende bewolking vanuit het noordwesten richting Rotterdam schuiven. Buien met sneeuw, not good.
Ik reed met Mark naar de club waar de eersten al bezig waren met de voorbereiding. Wieke was al bezig met preflight checks van de WKB en we besloten het toestel even in de hangaar te zetten om het ijs van de vleugels te laten smelten. We keken naar de buien en twijfelden over wat te doen. Een buienlijn met regen kun je nog wel makkelijk proberen, maar sneeuw is toch een ander verhaal. Het zicht in een sneeuwbui is veel slechter en als die zooi aanvriest op de vleugels heb je wel een uitdaging. Onze toestellen zijn niet uitgerust met anti-icing systemen, dus je moet voorkomen dat dat gebeurt. De buien leken echter minder intens te worden naarmate ze over het land trokken en we besloten het erop te wagen.

We vlogen met in totaal met 5 toestellen; De VSY, WKB en SPZ van de club, en een Cirrus SR20 en Diamond DA40. De VSY waar Pieter en Paul op zouden vliegen had een technisch probleem, en het bleek uiteindelijk niet mogelijk een ander toestel voor de hele dag mee te krijgen. Balen!
De Cirrus vertrok als eerste, gevolgd voor de SPZ met daarachter wij (moesten eerst even tanken) gevolgd door de Diamond.

Vol graag!

We hadden afgesproken dat we in de lucht de frequentie 123.45 MHz op de tweede commset zouden zetten zodat we ondeling contact konden houden met updates over het weer. Aangezien de Cirrus een stuk sneller vliegt dan de andere toestellen en voorop vloog kon die ons op de hoogte houden van de buien. Op hun advies verlegden we onze koers iets meer naar het oosten om een bui te ontwijken en vlogen zo prachtig tussen het slechte weer door, waarna we al snel in blue skies vlogen, prachtig!!

Buitje links

Buitje rechts

VFR on top

Nadat we onder de schiphol TMA door waren klom Wieke wat hoger en werd het uitzicht alleen maar mooier. We vlogen VFR on top wat we een heel eind konden volhouden, pas in de buurt van de eindbestemming moesten we wat omlaag.

De Cirrus crew waarschuwde ons nog voor een bui vlakbij Oostwold, maar tegen de tijd dat we daar aankwamen was die alweer weggetrokken.

Oostwold heeft een grasbaan waarvan deel verhard is. Baan 07 was nu in gebruik wat betekent dat je op het onverharde deel landt en dan uitrolt het verharde deel op. De Diamond had ons onderweg ingehaald waardoor we de laatsten waren die aankwamen. Oostwold is een nieuw restaurant aan het bouwen maar dat was nog niet klaar. We wilden er eigenlijk lunchen, maar meer dan een paar tosties zat er niet in. Dus we besloten snel een bakkie te doen en dan door te vliegen naar Dinslaken.

Nieuw restaurant in aanbouw

De volgende leg zou ik vliegen, met Wieke als co-piloot. Mark had via de Aeroplus Flightplan app een vliegplan ingediend wat nodig was omdat we de grens over zouden gaan. Aangezien ik alle voorbereidingen al had gedaan konden we snel vertrekken. De havenmeester vond het prima als we de andere kant op opstegen. Er stond nauwelijks wind en dat scheelde een hoop taxi werk. Na takeoff klom ik naar 3000 voet om zo boven de lage wolkjes te kunnen vliegen, prachtig! Via 123.45 Mhz kregen we van de Cirrus crew te horen dat ons vliegplan niet was aangekomen waarop Wieke onze intenties bekend maakte bij Dutch Mil.

Met een minuut of 20 vlogen we de grens over (FIR boundary) en zagen we meer bewolking onder ons en een tweede laag bewolking boven ons. Het uitzicht was erg mooi, maar deze ontwikkeling was niet heel positief.

Foto José (samen met Oscar crew SPZ)

Te hoogte van EDWN (Nordhorn/Lingen) vlogen we een bui in waarbij het zicht erg slecht werd. We vonden het niet goed genoeg meer en ik besloot een dalende bocht te maken om te kijken of het op een lagere hoogte beter zou zijn. Dat bleek niet zo te zijn en aangezien de grond hier al wat omhoog kwam wilde ik niet veel verder meer dalen. Maar we zagen de horizon links van de bui, dus wat meer naar het oosten en besloten te proberen om de bui heen te vliegen. Dat lukte perfect en al snel kon ik weer wat klimmen naar 2500 voet. We vlogen zo verder en zagen we meest fantastische wolkenvelden. We zaten ondertussen wel druk te overleggen en te kijken wat onze uitwijk mogelijkheden waren zou het wolkendek dichter worden. We besloten de geplande track te laten voor wat die was en via vliegvelden richting Dinslaken te navigeren. In Duitsland zijn er heel wat kleine vliegvelden langs de grens en de afstanden tussen die vliegvelden zijn relatief kort. Op deze manier hadden we altijd een uitwijk veld om naar toe om te keren als we niet verder konden. Ook meer naar het westen leek het beter, dus Teuge was wellicht ook nog een optie.

Nordhorn bleek prima aanvliegbaar waarna de koers zetten richting EDLS (Stadtlohn). We vlogen nog steeds tussen twee lagen bewolking door, laverend om de cumulus bewolking. Wat een plaatje...

View from the office

We hielden goed in de gaten of het grondzicht goed bleef, want ter hoogte van een vliegveld moet je wel veilig kunnen dalen. Dat bleef echter goed gaan en EDLS was ook veilig bereikbaar, door naar de volgende. Ondertussen kwam de SPZ op de frequentie en Oscar meldde dat Dinslaken prima aanvliegbaar was. Via EDLY (Borken-Hoxfeld) vlogen we zo verder door met als extra backup een koers naar het westen.
Een paar mijl voor Dinslaken (EDLD) werd de bewolking onder ons wat dunner en ik besloot te dalen om te kijken hoe hoog dat hing. We moesten op minimaal 1800 voet EDLD over, waarna het circuit op 1200 voet lag. De bewolking bleek in flarden tussen 1000 en 1500 voet te hangen, maar middels een mooi gat ten oosten van het veld kon ik een dalende bocht richting downwind inzetten. Wieke had inmiddels de Duitse havenmeester aan de lijn, baan 08 was in gebruik. De Diamond en de SPZ stonden inmiddels al aan de grond, de Cirrus kwam achter ons aan (die waren vast komen te zitten in het zompige gras van Oostwold). Na de landing parkeerde ik het toestel naast de SPZ en Wieke vroeg zich hardop af of we nog wel weg zouden komen straks...

Lunchtijd! Inmiddels was het 14:30 en hadden we allemaal berehonger. De Cirrus was ook gearriveerd en de schnitzels werden besteld. Voor de zekerheid nog even met FIO gebeld om te vragen of ze nou wel of niet een vliegplan hadden voor ons, want we wilden geen search&rescue achter ons aan hebben. Maar ze hadden niets, ook niet via Dutch Mil. Mmm, apart....
Mark was ondertussen naar het weer voor de terugvlucht aan het kijken en werd daar niet heel vrolijk van. De sneeuwbuien boven Nederland waren niet weggetrokken zoals vanmorgen voorspeld was en het leek alleen maar erger te gaan worden boven Rotterdam. Als enige optie zagen we om een stuk om de buien heen te vliegen en er dan achteraan te gaan. Dus vanaf Dinslaken eerst noord-west richting Teuge/Lelystad. En dan maar kijken of het zou lukken om naar Rotterdam te komen, of toch uitwijken naar Lelystad of misschien zelfs noordelijker.
Terwijl we naar de toestellen liepen (we wilden voor de zekerheid helemaal vol tanken) werd Oscar gebeld door de vliegclub. LVNL had gebeld of er nog vluchten gepland waren, want er kwam een code rood voor Rotterdam aan. Mark was ondertussen aan het bellen met het KNMI, die ons vertelde dat het in feite nog slechter was dat we aangenomen hadden. Er was nog meer opbouw van buien boven de Noordzee en in De Bild was het zicht al minder dan een kilometer. We kregen via via ook bericht dat het rondom Amsterdam al flink aan het sneeuwen was. Dit ging een No Go worden...

Na veel wikken en wegen besloten we dat we niet verder gingen vliegen, maar kozen voor de veilige optie; overnachten. De crews van de SPZ en Cirrus besloten hetzelfde, alleen de Diamond ging een poging wagen.
We waren officieel gestrand!

Oscar belde met de club en Wieke overlegde met de havenmeester of de toestellen eventueel ergens binnen konden staan. Dat bleek gewoon te kunnen en 20 minuten later stonden de drie toestellen netjes in een hangaar aan de andere kant van het vliegveld. In het restaurantje werd voor ons een taxi gebeld. We hadden bedacht maar naar Oberhausen te gaan (11KM), want we moesten natuurlijk nog wat spulletjes kopen omdat niemand had op een layover gerekend. 20 minuten later zaten we in twee taxi's naar het centrum van Oberhausen.
We werden afgezet bij hotel Tryp. Daar vlakbij in de buurt was een groot winkelcentrum dat tot 20:00 open zou zijn, prima locatie dus.
We probeerden bij de receptie een goeie prijs te onderhandelen voor 7 kamers, maar ze waren overmurwbaar. Als we alles vooraf betaalden moesten we zelfs ook nog borg betalen en dat ging Oscar te ver.
We besloten eerst maar wat inkopen te doen en daarna verder te kijken. Het boodschappen lijstje zag er voor iedereen ongeveer hetzelfde uit; tandenborstel, tandpasta, t-shirtje, sokken, boxer, USB lader. Ze zullen zich bij de kassa wel afgevraagd hebben wat al die gasten nou kwamen doen met die spullen...  ;-)

Ondertussen werden via booking.com in hetzelfde hotel kamers gereserveerd. Scheelde zelfs best wat in de kamerprijs en geen borg meer nodig.  ;-D  We liepen terug naar de hotel receptie en meldden triomfantelijk: Wir haben reserviert!! Je had die kop moeten zien....
We gooiden de spullen op de kamer en gingen op zoek naar een restaurant en die waren er zat naast het winkelcentrum. Op zich een prima stad om te overnachten als je gestrand bent. En het was nog gezellig ook.

De volgende dag was het prachtig weer, zowel in Duitsland als in Nederland, m.u.v. het noorden. Het was erg koud geweest en het had gevroren. Super dus dat de toestellen binnen gestaan hadden.
De overnachtingen van de toestellen werden betaald (ongeveer een tientje), de bandstof van de Cirrus werd afgerekend (dachten ze..) en Mark bestelde een paar prepaid touch&go's.

Het vliegtuighotel

Iedereen vertrok en Mark begon aan zijn T&G's met Wieke en mij als jury. Bij de tweede en laatste T&G (waarna we meteen door wilden vliegen) vroeg de havenmeester of we nog even naar de toren konden komen, hij had nog een vraag. Die T&G werd dus een full stop.
Wat bleek, de betaling van de brandstof voor de Cirrus bleek niet goed gegaan te zijn. Ik mocht een adres achter laten en dan zouden ze de rekening sturen. Erg vriendelijk veld dat Dinslaken. Wel een beetje Duits praten daar (wat ik overigens niet echt beheers).

Turning downwind

Afijn, we konden alsnog op weg naar NL. Klimmend naar 3000 voet voor een vlucht van ongeveer 45 minuten begonnen we aan een spelletje mens-erger-je-niet, appie vloog toch.   ;-)
We konden zien dat er best veel sneeuw gevallen was de avond ervoor, het was overal weer prachtig wit.

We vlogen op dezelfde hoogte NL binnen en zo door naar Rotterdam. Voor de TMA nam ik contact op met Rotterdam Approach om te vragen of we een gesimuleerde ILS runway 24 mochten vliegen, en dat mocht. We werden eerst naar RR (Romeo Romeo, een waypoint) gestuurd en daarna kregen we vectors. Zo werden we richting ILS24 gestuurd en na wat gerommel met de automatisering vloog het toestel netjes de ILS af. De wind was wat cross en redelijk gusty en de autopilot had er best wat moeite mee. Mark nam het over en vloog de rest op de hand, gevolgd door een boterzachte landing. Safely Back Home!!

Ook dit was weer een erg leuke maar vooral zeer leerzame vlucht met de vaste club.
Wanneer doen we de volgende?   ;-D

En die Diamond? Gelukkig veilig aangekomen. Op Rotterdam...

In dit filmpje wat beelden van de Leg Oostwold - Dinslaken: