Sick passenger

'Soms zit het mee, soms....'

Vanmiddag stond een leuke vlucht gepland. Met Hero en Danny (oud collega van ons) in het digitale vliegtuig (PH-WKB) een rondje vliegen. We hadden het al 'ns eerder gepland maar het weer gooide toen  roet in het eten.

Maar vandaag een strakblauwe hemel met...34 graden volgens de ATIS. Man, wat een hitte! Toen we de kist ontdaan hadden van zijn jasje en bescherming en de deur open deden voelde het binnen aan als een oven. Vers gebakken croissant anyone?

Preflight in de volle zon en daarna de kist in, zweten! De startup procedure rap doorgewerkt en áán met die ventilator (en de blower in de cabine). Hero zat natuurlijk Co, Danny zat achterin.
De mannen in de toren hadden een erg goeie bui vandaag. Ik vroeg een direct Zoetermeer, en kreeg terug dat zijn buurman dat wel leuk zou vinden (want die woont daar), en of we laag en hard overhead Zoetermeer wilden gaan. Tuurlijk, happy to comply!  :)

Runway 24, druk 1015 en inderdaad 34 graden. Pfffff. Gelukkig hoefden we niet te tanken volgens de digitale meters op de engine page van de MFD en konden we meteen naar Intersection V2.
Na takeoff vlogen we een direct Zoetermeer, via een right turn out @ 1200 feet. Danny wilde graag boven Benthuizen foto's maken van een sportcomplex under construction en een klein stukje verderop over het bedrijf van een vriend van hem. We konden de convectie goed voelen, de lucht was erg onrustig. Danny was druk in de weer met het fototoestel tijdens de orbits. Misschien iets te druk...

Daarna verlieten we de CTR en vlogen na aanmelding bij Amsterdam information naar het Braassemermeer. Hero wilde daar even overheen omdat hij daar wel 'ns komt met zijn speedboot (die overigens nog steeds geen water heeft gezien dit seizoen...). Daarna zouden we de autopilot de opdracht geven een track via GPS te volgen (IFR waypoints MONUT, LEKKO en INKET). Die wilde eerst niet meewerken, maar ging daarna toch aan het werk. Korte tijd daarna hoorde we Danny zeggen dat 'ie even ging overgeven. Dit bleek echter geen grap, het was menens! Danny was door alle bochten, de hitte en warmte turbulentie kotsmisselijk geworden. De 10 minuten hierna zal ik niet beschrijven, maar het deed me besluiten direct terug te keren naar het vliegveld. Danny werd hoe langer hoe zieker, het zakje begon al aardig vol te raken. Bij Romeo aangekomen bocht naar rechts richting het veld, waarna ik vroeg of we een direct 24 konden krijgen vanwege een sick passenger. Maar het was te druk, twee kisten op final. Dus het werd een normale Romeo arrival. Danny ging nog steeds achteruit (bijna letterlijk) en ik voelde me er niet gemakkelijk bij. Ik bedacht me wat te doen als het nog erger zou worden.

Na Oscar, Pappa en het crossen van het veld voor een righthand 24 zat er nog steeds weinig verbetering in. Gelukkig hoefden we niet te holden maar waren we 'number two, number one on short final'.
De landing was helaas één uit de categorie 'waardeloos'. Ik wilde de kist rustig aan de grond zetten, maar werd een beetje verrast door een flinke crosswind duw vlak boven de baan, en het toch wel zware sturen (pitch) van de WKB, waardoor ik te laat afving. Met als resultaat een bouncy landing. Jumping Jack Flash zou jaloers geweest zijn. Uiteindelijk stonden we op de grond, maar nog was Danny niet aan de beterende hand. Ik geloof niet dat ik ooit iemand zo misselijk heb gezien in mijn leven. Ik had echt met hem te doen.

Na engine shutdown Danny gauw uit de kist en met beide benen op de grond, bijkomen. Daar had 'ie wel even voor nodig. Hero en ik parkeerden de kist en plaatsten de bescherming terug. Danny werd langzaam minder groen.

Om toch positief te kunnen afsluiten: de foto's zijn gelukt...  :)
Geleerd: 35 graden is toch wat veel, mensen nog beter waarschuwen voor fotograferen tijdens de vlucht, en brute force afvangen...  :)