Over de bestemming hoefden we niet heel lang na te denken. De mislukte UK vlucht van vorig jaar stond nog open en dat leek ons wel weer een leuk idee. Iets plannen naar de UK is natuurlijk wel een beetje de goden verzoeken, maar niet geschoten is altijd mis.
Deze keer gingen we weer met een wat grotere groep; 11 man met 4 vliegtuigen.
PH-DRT; een Piper Archer uit Lelystad met Joost en Pieter.
PH-JLK; een Diamond DA40 gevlogen door Oscar, Arjan en moi.
PH-SPZ; Robin DR400 met als crew Eric, JosÈ en Jacco.
PH-SVU; ook een Robin DR400 met Mark en Manuel.
Wiek zou ook meegaan maar moest helaas op het laatste moment afzeggen. Jacco had nog een passagier mee, Vincent.
Al met al 11 man dus, een leuke groep voor deze trip.
De geplande route:
Dag 1: Rotterdam > Calais > Shoreham > Isle of Wight (Sandown).
Dag 2: Isle of Wight > Exeter > Cardiff > Oxford.
Dag 3: Oxford > Rochester > Lille-Lesquin > Rotterdam.
10 september:
-------------
De dag begon met file. De A13 naar het vliegveld stond al lekker vol. We hadden om 08:30 afgesproken en ik zou Oscar nog even ophalen, dus midden in de spits.
Maar al met al viel het mee en we kwamen redelijk op tijd aan op de luchthaven. Ik zou de eerste leg naar Calais vliegen en om niet met alle spullen te hoeven slepen hadden we afgesproken dat ik de JLK even op zou halen uit de hangaar aan de andere kant van het vliegveld. Arjan bracht me weg en na een kortstondig bezoek aan de beveiliging stond ik bij het toestel, dat kort daarvoor uit laaaaaangdurig onderhoud was gekomen. Kist uit de hangaar gesleept, rondje eromheen gelopen (alles zat erop en eraan) en hop erin, voor taxi to the club.
Op de club aangekomen was inmiddels iedereen gearriveerd en werden de laatste vluchtvoorbereidingen gedaan. De meeste vliegplannen stonden rond 09:30 - 09:45, dus al snel werden de motoren gestart voor vertrek. Via whatsapp had de DRT crew laten weten dat ze in take-off gingen en ze 123,55MHz op de tweede radio hadden aanstaan zodat we in de lucht onderling contact konden houden.
 |
| Ready for departure |
De drie Rotterdamse kisten vertrokken van runway 06 richting het zuiden.
Ik had de leg op 3500ft gepland, wat prima te vliegen was met dit mooie weer. Oscar deed de radio en maakte na het verlaten van de CTR contact met Rotterdam Approach om te melden dat we op 3500ft het land wilde verlaten. We moesten echter eerst even aflevelen op 2500 vanwege aankomend ILS verkeer opbaan 06, maar daarna mochten we verder doorklimmen.We hadden allemaal en-route door de TMA van Oostende gepland en Oostende approach had genoeg tijd en ruimte voor ons. Er was wel een restricted area actief, maar daar was prima langs of overheen te gaan.
 |
| Crew JLK |
 |
| Oostende airport |
Bij Calais aangekomen kregen we direct al te maken met de Franse slag; We werden ietwat chaotisch door het circuit heen begeleid voor baan 06. Zo'n Nederlandse invasie van 4 kisten was blijkbaar wat veel van het goede. Voor je het weet nemen die de boel over natuurlijk.
Het was er verder niet druk, maar naar ik gehoord heb is dat tegenwoordig zelden het geval daar. Ook de tentenkampen met vluchtelingen waren niet te vinden. Koffie hadden ze wel en dat kwam goed van pas voor de Overhead Join discussies die we hadden. Want next stop; England! In Engeland gebruiken ze op veel vliegvelden een andere manier van het naderen van het veld dan we gewend zijn. En die Franse slag? Die zouden we later nog een keer op volle sterkte meemaken.
 |
| De hele club bij elkaar op Calais |
 |
| Bestuderen overhead join |
Vanaf Calais vlogen we de plas over naar Shoreham, ons eerste veld in de UK. Dit is dat veld waar een paar weken geleden die Hawker Hunter fighterjet gecrashed was tijdens een airshow. Arjan, die deze leg vloog, had een hoogte van FL65 gepland voor de oversteek en daar konden we mooi naartoe klimmen langs de kust onderweg naar Cap Blanc, vanwaar we de oversteek gepland hadden. Lille approach wilde echter dat we iets verder doorvlogen naar Cap Griz.
Daar aangekomen draaide Arjan het toestel richting Engeland en probeerde ik er tussen te komen op de radio. Het blijft mega irritant dat die Fransen onderling alles in het Frans doen, terwijl de rest van de wereld netjes Engels aanhoudt (nou ja, bijna de rest van de wereld). Je mist daardoor toch wel wat informatie (situational awareness), maar je kunt ook niet goed bepalen of een specifieke radio call nu afgelopen is en je je oproep kunt doen, of dat je nog even moet wachten. Maar na een aantal tevergeefse pogingen kon ik toch melden dat we Coasting-out waren.
Nog voor de helft van de oversteek werden we op London info overgezet en dan kom je ineens in een warm bad van ATC communicatie terecht. Wat een verademing is dat zeg.
Ook deze controller had het megadruk, maar bewaarde alle rust en deed alle calls zeer professioneel. Well done chap.
 |
| Van hallo naar hello |
Ter hoogte van Lydd kwamen we aan land en kozen daarna een zuidelijk koers mooi langs de kust. Arjan besloot wat lager te gaan vliegen langs de krijtrotsen en daar krijg je dan wel hele mooie plaatjes van...
We vlogen verder langs de kust richting Shoreham. Het was niet erg druk op de radio, er zat een Diamond Twinstar in het circuit maar verder niets. Door de baan in gebruik (runway 02, asfalt) kregen we een mooie nadering over zee, dat heeft altijd wel wat bijzonders.
Na de landing stond de JLK in het gezelschap van een hele stapel andere Diamonds, zowel DA40's als DA42's. Diamond heeft daar goede zaken gedaan blijkbaar. Eén voor één kwamen de andere toestellen binnen.
De Nederlandse invasie trok het kantoor van de havenmeester in, welke dan ook meteen vol was. De landingen werden afgerekend (voor de JLK waren we 45 euro(!) kwijt) en daarna was het tijd voor de lunch in het lokale restaurant. En natuurlijk nog even naar de pilotshop die aan de rand van het vliegveld zit.
 |
| JLK is final |
 |
| Diamond heaven |
 |
| Lunch, english style (large & heavy) |
 |
| Shoppen voor piloten |
We moesten met de JLK tanken voor vertrek en dat moesten we doen bij een tankwagen die een vaste plek op het terrein heeft. Oscar taxiede de kist er naar toe en de Jet-A1 werd in de vliegels gepompt. Daarna stapten we in voor de laatste leg van die dag naar de Isle of Wight, waar we zouden landen op Sandown.
Het was inmiddels enorm druk geworden op het veld en in de lucht en pas na een minuut of tien mochten we taxiÎn naar de baan. Inmiddels was ook een andere baan in gebruik genomen, de grasstrip runway 07, bijna 900 meter lang. Nadat de toren het verschil tussen links en rechts weer voor zichzelf duidelijk had mochten we oplijnen voor vertrek.
Oscar gaf gas en al snel werd duidelijk dat dit niet zo'n gladgestreken grasbaan was zoals we in Nederland gewend zijn. We stuiterden echt alle kanten op in de cabine.
De kist maakte een paar keer een sprongetje, maar de snelheid was nog niet genoeg om te kunnen vliegen. Na de zoveelste bounce was het dan zover, airborne. Wel een belevenis zo'n baan hoor! Met een rechterbocht zette Oscar koers langs de kustlijn richting het eiland Isle of Wight.
In de UK werken ze met Listening Squawks. Een erg handig systeem waarbij er regionale Squakwcodes zijn met een bijbehorende frequentie. Je zet die code in de transponder en je luistert uit op de bijbehorende frequentie. Je hoeft je dan ook niet aan te melden. Als ze je nodig hebben weten ze je te vinden via de code. Mooi systeem, zou ook best wat voor NL zijn.
Bij het eiland aangekomen riep Arjan Sandown Radio op voor de naderingsinformatie. Baan 05 in gebruik met de standaard overhead join. Maar omdat we van de andere kant van het veld aanvlogen vroeg Arjan een downwind approach. Er was verder geen verkeer in de lucht, dus we mochten het zelf lekker uitzoeken. Ook deze baan was lekker hobbelig, dus een hoop gestuiter tijdens de landing.
Terwijl we over het eiland vlogen zagen we een enorm festival terrein. Onwijs groot parkeerterrein en dito festival oppervlak. Na de landing bleek dat ook wat uitdaging te bieden in beschikbaarheid van hotels. 11 man en 7 kamers, dat was toch wel wat veel voor de meeste hotels.
Uiteindelijk vonden we een hotel waar de meesten van ons terecht konden en een taxi werd gebeld. Deze moest wel drie keer rijden, want meer taxi's waren er niet beschikbaar.
In het hotel aangekomen bleken we nog twee kamers te kort te hebben, Booking.com op de telefoon aangeslingerd, en 10 minuten later waren Arjan en ik op weg naar ons hotel, op tien minuten lopen afstand.
'S-avonds zijn we met de hele club de stad in gegaan om wat te gaan eten. Sandown heeft een pier, zo'n vervallen old skool Hommerson jaren 90 speelhal pier. Aan de ene kant heeft dat wel wat, maar de treurigheid droop er hier en daar af. Maar ja, als er speeltoestellen staan...
Bij de eerste twee restaurants waar we binnen liepen waren we niet welkom. Die hadden vast al gehoord van de Nederlandse invasie en namen geen risico. Restaurant nummer 3 (Ocean Deck) was gelukkig clueless en daar waren we wel welkom. Time for food!
Tijdens het eten kreeg Manuel een cadeautje van Arjan. Een nieuw opblaasbaar vriendje, want de vorige was op.
Het bleef nog lang onrustig op de kamer van Manuel...
11 september:
-------------
De volgende ochtend zouden we om 09:00 verzamelen op het vliegveld. Arjan en ik pakten een taxi direct vanaf ons hotel en we kwamen praktisch tegelijk met de anderen aan.
We hadden al op de weerkaarten gezien dat zaterdag met name in de UK een slechte dag zou worden. Een warmte front gevolgd door een koufront, occlusie aanstaande... ofwel, we moesten ons plannetje aanpassen.
Het was wel duidelijk dat we vandaag nog terug naar het vaste land moesten vliegen, want de wolkenbasis zou op zaterdag te laag worden voor een veilige channel crossing. Het idee ontstond om via twee engelse velden naar Lille te vliegen om daar te overnachten om vervolgens op zaterdag terug te vliegen naar NL. Uiteindelijk besloten we dat we vandaag al helemaal terug zouden vliegen naar Nederland via de route Isle of Wight > Rochester > Lille > Rotterdam.
Iedereen ging aan de slag om de legs voor te bereiden, en 45 minuten later hingen we allemaal in de lucht op weg naar Rochester.
 |
| Change of plans |
 |
| Parking at Sandown |
Die leg was een mooie vlucht. Arjan vloog en die wilde graag eerst een rondje om het eiland. Prima idee natuurlijk en dat leverde ook wat mooie plaatjes op.
Daarna vlogen we tussen London Heathrow/City en Gatwick door, langs Dunsfold en over Biggin Hill. Dunsfold is het vliegveld waar al de Top Gear opnames gemaakt zijn. Some say...
 |
| Dunsfold aerodrome |
Rochester is ook weer een mooi GA veld met twee grasbanen. Bij de nadering hoorden we dat baan 16 in gebruik was. Weer even goed kijken naar het overhead join verhaal en aanvliegen maar. De twee Robins stonden inmiddels al aan de grond, de DRT zat nog achter ons, die hadden we onderweg ingehaald.
Arjan bleek een enorm liefhebber van dit vliegveld, want direct na de eerste landing wilde hij graag nog een keer landen. Dus gas erop en go-around!
Bij de tweede landing vond het hij wel welletjes en we rolden uit naar de parking area.
Rochester is een leuk veld en het landingstarief valt mee, 16 euro en een paar cent. Er staan veel leuke kisten en de havenmeester is zeer vriendelijk, vergelijkbaar met Ed en Mike op Texel. Als we weer terugkomen met een grote groep en we blijven overnachten is de de overnight parking gratis werd ons verteld. Het lokale café-hok werd gerund door de familie hippo, die blijkbaar regelmatig hun eigen taarten proeven. Slappe engelse koffie maar wel met free wifi! En iemand die een foto van de hele club wilde maken. De stemming was opperbest iig.
 |
| Rochester |
 |
| Het zooitje ongeregeld |
Nadat de koffie op was werd het tijd voor de volgende leg, naar Lille-Lesquin. In deze leg die ik zou vliegen zouden weer het kanaal crossen en daar was het een perfecte dag voor. Ook nu was een andere baan in gebruik (de wind draaide nogal), runway 02. En ook deze baan was alles behalve glad, op 3/4 zat er een leuke hobbel in. De JLK werd daar soort van gelanceerd, maar bleek net genoeg snelheid te hebben om in grondeffect te blijven vliegen. Prima, wat snelheid erbij en hoppa, het zwerk in met dat ding. Goan!
Omdat we nog te maken hadden met luchtruim van Heathrow konden we niet meteen naar de geplande 4500, maar moest dat in stappen. Bij Dover gingen we coasting-out en werden we weer overgezet van Engelse ATC op Franse ATC. Tsja, it was fun while it lasted.
 |
| Land in zicht! |
Er was een restricted area actief in een stukje Belgisch luchtruim waar we een hoekje van meepakten, Maar nadat Oscar contact had opgenomen met Oostende approach mochten we daar gewoon doorheen. In de buurt van Lille namen we contact op met Lille tower, na de ATIS te hebben uitgeluisterd. Runway 08 in use. Prima, kaart erbij en oriënteren voor de landing. We kregen een dame aan de lijn, die ons vertelde dat we een left hand runway 20 kregen. Wel wat apart, want een compleet andere richting.
Toen ik bijna zover was om de bocht naar links te maken voor een right-hand downwind 20, kregen we te horen "expect a direct base 08". Echter, op het punt waar we toen zaten zouden we min of meer al op een base voor 08 zitten. Ik begon dus maar alvast wat meer die kant op te sturen. Toen het weer even duurde voor we wat hoorden meldde Oscar ons maar base 08, want we kwamen nu wel dicht in de buurt van de baan. 'Cleared to land runway 08' was het antwoord.
In de plate stond vermeld dat bezoekend GA verkeer er bij afrit T3 of T5 af moest, neus naar de toren, taxilicht aan en dan wachten op een opdracht. Dus braaf opgevolgd, eraf bij T5, neus naar de toren, en taxilicht aangezet.
Van rechts zagen we een airbus aan komen taxiÎn via de taxi way parallel aan de runway. De mevrouw van de radio kwam weer in de lucht en geeft ons opdracht om een 360 te maken op intersection T5 (huh, een rondje draaien?), de actieve runway weer op te taxiÎn en er bij T4 er weer af te gaan.
Ze bedoelde dus een 180, om er iets verderop weer af te gaan. Wat bleek, de airbus had opdracht om er op T5 op te gaan, en dan stonden wij natuurlijk in de weg.
Over Franse slag gesproken zeg! Bij T4 werden we overgezet op Lille grond en moest we naar het uiterste einde van de taxiway taxiën omdat we brandstof nodig hadden.
Daar werden we op platform D neergezet, waar niets te beleven was, behalve afbrokkelend beton.
Na enige tijd kwamen de andere kisten binnen, die ook allemaal naar dat platform gestuurd werden ook al hoefden ze niet te tanken. Een tankwagen kwam ook onze kant op.
Voor de peut betalen kon ter plekke, maar voor de landing kon dat weer niet. Dus werd er een busje gestuurd en gingen een aantal mensen mee om te betalen in de terminal (56 euro voor vier toestellen).
De rest bleef achter op het platform. Lunch was hier dus geen optie, dus meteen maar door naar Rotterdam. Vliegplannen indienen en wegwezen!
Ook bij het vertrek was de ATC weer behoorlijk rommelig. Het was duidelijk dat de dame in kwestie in opleiding was en nog niet ervaren met VFR verkeer. Af en toe greep er een collega in en hoorden we een meneer op de frequentie.
De SPZ kreeg te horen dat het overvliegen van Lille 'forbidden' was, nadat ze op verzoek hadden uitgelegd hoe ze wilden vertrekken. Dus een andere koers.
Maar tot onze verbazing kregen we kort voor vertrek allemaal de opdracht om na take-off noordwaarts te vliegen. Over de stad.
Dat had te maken met een privé jet die achter ons ging vertrekken, maar toch.
Gelukkig ben je vanaf Lille snel in Belgie en kun je overschakelen naar Brussels info. ;-)
Er waren geen bijzonderheden in het Be luchtruim, dus bij de FIR namen we weer afscheid van Brussel en schakelden we over naar luisteren op de Dutch Mil frequentie.
We hadden ondertussen het plan opgevat om te vragen of we een simulated ILS 06 mochten vliegen op Rdam. Uiteraard in VMC, maar het is wel goede oefening. We wilden 'ns proberen of ons dat zou lukken met de autopilot die in de JLK zit.
Rotterdam approach coördineerde dat voor ons en het was allemaal geen probleem. We kregen een direct naar het baken PS en daarvandaan volgden we de localizer en later glideslope van het ILS systeem. Op 500 voet haalde Oscar de autopilot eraf, vloog het laatste stukje op de hand, gevolgd door de mooiste landing van deze trip. Back op homebase!
Na het opruimen en stallen van de kisten hebben we met z'n allen nog wat gegeten op de club, en dat was het einde van onze ingekorte UK trip.
De DRT was ook geland op EHRD, maar ging al snel weer door naar Lelystad, de thuishaven van dit toestel.
Het was weer enorm leuk en leerzaam. Thanks all!
Het filmpje staat hier, alle foto's staan hier.
En hoe het afliep met het nieuwe vriendje van Manuel...
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten